Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό

κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί

αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή

κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

.........ΘΑ'ΜΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΜΑΤΩΣΩ

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα