Σ' αγαπάω μ' ακούς; - Οδυσσέας Ελύτης

Σ' αγαπάω, μ' ακούς;Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποικλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάςκαι τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."Μια στον αέρα μια στη μουσική,εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάωκλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα.Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπηξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνοςαπό παντού, για 'σέναμέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνειτόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πιαδεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από 'σένακαι να με χτυπά η φωνή μουνα μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένοδεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μουνα μιλώ για 'σένα και για μένα.Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμεκαι δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,ο ίδιος, μ' ακούς;και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνακι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;Μες στη μέση της θάλασσαςαπό το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούςκαι γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέειςκαι για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείςσαν από μια εικόνα καταστραμμένη.Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μουαλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμησηέτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρήΈχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μουκαι μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ - ΔΗΜΟΥΛΑ ΚΙΚΗ

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.Βρέχει χωρίς να βρέχειόπως όταν σκιάμας επιστρέφει σώμα.Κάθομαι εδώ και κάθομαι.Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μουκαι πιό μακριάη κουρασμένη σχέση μου μαζί της.Έτσι για να φαινόμαστε πολλοίκάθε που μας μετράει το άδειο.Φυσάει άδειο δωμάτιο.Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μουπου έχω να σαρώνομαι.Νέα σου δεν έχω.Η φωτογραφία σου στάσιμη.Κοιτάζεις σαν ερχόμενοςχαμογελάς σαν όχι.Άνθη αποξηραμένα στο πλάισου επαναλαμβάνουν ασταμάτητατο ακράτητο όνομα τους semprevivessemprevives - αιώνιες, αιώνιεςμην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Again

You're tearing me apartCrushing me insideYou used to lift me upNow you get me downIf IWas to walk awayFrom you my loveCould I laugh again ?If I Walk away from youAnd leave my loveCould I laugh again ?Again, again...You're killing me againAm I still in your head ?You used to light me upNow you shut me downIf IWas to walk awayFrom you my loveCould I laugh again ?If IWalk away from youAnd leave my loveCould I laugh again ?I'm losing you againLike eating me insideI used to lift you upNow I get you downWithout your loveYou're tearing me apartWith you close byYou're crushing me insideWithout your loveYou're tearing me apartWithout your loveI'm dazed in madnessCan't lose this sadnessI can't lose this sadnessCan't lose this sadnessYou're tearing me apartCrushing me insideWithout your love(you used to lift me up)You're crushing me inside(now you get me down)With you close byI'm dazed in madnessCan't lose this sadnessIt's riping me apartIt's tearing me apartIt's tearing me apartI don't know whyIt's riping me apartIt's tearing me apartIt's tearing me apartI don't know whyI don't know whyI don't know whyI don't know whyWithout your loveWithout your loveWithout your loveWithout your loveIt's tearing me apart

Για 'σένα που περνάς έξω απ'την πόρτα μου νοτιά θα πω μια προσευχή να 'ναι τα δέντρα ήσυχα και τα παράθυρα κλειστά. Όμορφα θαύματα, ζεστά για τα μάτια είναι τα δάκρυα για τους χειμώνες είναι η φωτιά...

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.....

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω νά μπαίνω σάν Πανσέληνος από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή σεντόνια νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές.Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε.
Ακουστά σ'έχουν τά κύματα. Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς, πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ". Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο, πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο. Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά. Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά.
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες, τά δετά τριαντάφυλλα καί τό νερό πού κρυώνει. Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει. Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ.
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ. Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο, τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά....
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα. Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο. Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα.
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου. Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι. Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.